آب مایه حیات

اهمیت آب و نقش حیاتی آن در تداوم زندگی انسان و سایر موجودات زنده بر هیچ کس پوشیده نیست.

در طول تاریخ، آب عامل مهمی در شکل دادن به روش زندگی بشر و توسعه تکنولوژی و فرهنگ بوده است.

انسان های نخستین، از آب تنها برای شرب استفاده می کردند، اما به تدریج، با پیشرفت تمدن، استفاده از آب نیز شکل تازه ای به خود گرفت.

به طوری که در بسیاری از زمینه ها، از جمله کشاورزی، حمل و نقل، صنعت و تولید انرژی، از آب استفاده می شد.

علاوه بر مصارف آشامیدنی، صنعتی و کشاورزی، استفاده از آب به منظور استحمام، شنا و یا بهره گیری از فواید درمانی آن نیز منحصر به عصر حاضر نبوده و از دیرباز مورد توجه انسان بوده است.

اسناد تاریخی حاکی از آن است که نخستین بار در حدود چهار هزار و پانصد سال پیش از میلاد مسیح، از آب گرم و سرد به عنوان ماده ای شفا بخش جهت درمان بیماری های جسمانی و حتی مشکلات روحی و روانی استفاده شده است.

شواهد باستان شناسی نشان می دهد که قدمت شنا و استفاده از استخرها در تمدن مصر و پس از آن در یونان و روم باستان به 2500 سال قبل از میلاد باز می گردد.

در آن زمان، مصریان آب را نماد تطهیر می دانستند و از خوضچه های آب گرم به منظور پاکسازی روح و رسیدن به خلسه بهره می بردند.

یونانیان باستان و رومیان نیز شنا را جزو برنامه های آموزشی نظامی خود قرار داده بودند.

در واقع، این ورزش یکی از مواد درسی، در آموزش نظامی مردان بود است.

تاریخچه شنا در شرق نیز به اوایل پیش از میلاد باز می گردد و ژاپن، نخستین مکانی است که در آن شواهد و مدارکی از برگزاری مسابقات شنا یافت شده است.

ساخت استخر

با گذشت زمان و پس از میلاد مسیح، به واسطه غسل تمعید مسیحیان، آب به عنوان نماد تطهیر و پاکی نفس شناخته شده و مورد توجه بسیاری از اروپاییان قرار گرفت،

اما پس از مدت کوتاهی و در سده های میانه، به دلیل گسترش و سرایت بیماری های مسری، به تدریج استفاده از آبگیرهای طبیعی و شنا به فراموشی سپره شد.

با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد در سواحل بریتانیای کبیر، در اواخر قرن هفدهم میلادی از شنا در آب به عنوان وسیله ای برای درمان بیماری ها استفاده شده است.

استخرهای شنا امروزی تقریبا از اواسط قرن نوزدهم و همزمان با تاسیس نخستین سازمان شنا در بریتانیا و گسترش ورزش های آبی در اروپا و آمریکا، جایگاه خود را در میان مردم یافت.

البته تا پیش از آن، شنا به عنوان تفریح و ورزش در میان مردم جایگاهی نداشت .

بیشتر از آن، برای مقاصد درمانی استفاده می شد. از سال 1869 میلادی و با شروع مسابقات سازمان یافته شنا در انگلستان،‌طراحی و ساخت استخرهای شنا به سرعت رشد کرد و به تدریج استخرهای شنای عمومی در شهرهای مختلف جهان ساخته شد.

در این میان، با افزایش برگزاری مسابقات شنا و استفاده از استخرها، استانداردهای مربوط به استخرها نیز تدوین و منتشر گردید.

در ایران، همزمان با وقوع این رویدادها در اروپا، با وجود موقعیت منحصر به فرد جغرافیایی به جهت استقرار دریا در شمال و جنوب کشور، شرایط گرم و خشک آب و هوایی و همچنین تاکیدات مذهبی، گرایش به این ورزش، طراحی و ساخت استخرهای تفریحی و مسابقه ای چندان مورد توجه قرار نگرفت و خزینه و حوض هایی که در حمام های عمومی استفاده می شد،

تنها مکان هایی بود که در آن زمان به عنوان آبگیر و یا استخر عمومی، به منظور استحمام و آب تنی مورد استفاده قرار می گرفت. با گذشت زمان، عواملی همچون:

-پیشرفت تکنولوژی

-ارتقا سطح آسایش و رفاه عمومی

-رشد بهداشت فردی و اجتماعی

آگاهی مردم از فواید فراوان شنا و آب درمانی نظیر

1. تسکین و آرامش اعصاب
2. تناسب اندام
3. بهبود وضعیت جسمانی و قلبی
4. درمان بیماری های روحی
5. افزایش انرژی
6. و...

سبب افزایش تقاضا و توسعه ورزش های آبی و علوم مرتبط به آن در کشور گردید.